Wskazówki dotyczące mówienia

O czym mówimy:

  • mówimy do dziecka zdaniami np.: ‚Czerwone auto jedzie. Auto jedzie szybko. Brum, brum. Pan jedzie autem. O jakie ładne auto. Zobacz, nie ma auta.’ Powiedzenie: ‚O, auto.’ – to za mało.
  • opisujemy dziecku przedmioty, osoby, to co się z nimi dzieje, to co robimy teraz, to co robiliśmy, to co będziemy robić za chwilę.
  • mówimy za siebie i za dziecko – to znaczy mówimy to, co powiedziałoby dziecko gdyby umiało już mówić. np.: dziecko wyciąga rękę po misia, my mówimy: ‚Chcesz misia? Tak, Paweł chce misia. Mama da Pawłowi misia. Proszę, weź misia. O, jaki duży miś. Zobacz, miś ma nos.”
  • podchwytujemy wypowiedzi dziecka, rozszerzamy je i podajemy poprawną formę, np.: gdy dziecko mówi: ‚bach’ – my odpowiadamy: ‚Tak, lala upadła. Zobacz, lala płacze. Uaaaa.”
  • dodatkowo używamy dużo wyrazów dźwiękonaśladowczych, np.: bum, puk, bach, brum, muu, hop.

Sposób, w jaki mówimy do dziecka:

  • tempo mowy ma być niezbyt szybkie,
  • nie krzyczymy, ale też nie mówimy zbyt cicho,
  • nie robimy przesadnych ruchów wargami, język utrzymujemy w buzi, ponieważ dziecko przyzwyczajone do przesadnego sposobu mówienia nie będzie rozumiało innych osób,
  • lepiej jest mówić do dziecka ciszej z bliskiej odległości, niż z daleka krzycząc,
  • mówimy do dziecka głosem melodyjnym,
  • pytamy ze zdziwieniem w głosie, o rzeczach smutnych mówimy ze smutkiem w głosie, o wesołych – z radością, karcimy ze złością w głosie,
  • ruchami całego ciała i miną pokazujemy nasze uczucia

 


Pomóż Światu nas usłyszeć! Każdy, nawet najmniejszy gest, wspomagający naszą akcję jest dla nas bezcenny. Prosimy Cię o 'lubienie', 'tweetowanie' i 'plusiki'. Dziękujemy! :)
Dołącz do nas!